Gmach Polskiego Wydawnictwa Muzycznego przy ulicy Fredry 8 w Warszawie jest zabytkiem o bardzo dużej wartości architektonicznej, kulturowej i historycznej. Został wzniesiony w latach 1896-1897 w stylu neorenesansowym według projektu Kazimierza Loewego, a w 1910 roku poddany został nadbudowie.

Immanentną cechą architektury, również architektury zabytkowej jest jej użytkowość. Pozbawione aktualnej użytkowości i użyteczności zabytkowe obiekty stają się skamielinami i biernymi elementami skansenu kulturowego.

Przebudowa zabytku – siedziby warszawskiej Polskiego Wydawnictwa Muzycznego (PWM) stawia sobie za zadanie stworzenie takiej właśnie współczesnej użytkowości Gmachu pozwalającej na realizowanie czterech filarów działalności merytorycznej warszawskiego oddziału PWM:

•   profesjonalnego zabezpieczenia zbiorów i stworzenia nowoczesnej infrastruktury biblioteczno – archiwizacyjnej do przechowywania druków muzycznych z zakresu polskiego dziedzictwa muzycznego.

•  promocji twórczości muzycznej i jej badania,

•  doskonalenia kompetencji edukacyjnych i artystycznych dzieci, młodzieży, pedagogów oraz osób wykluczonych,

•  stworzenia centrum kulturowego dialogu.

Proponujemy w naszej koncepcji dwa równoległe nurty działania twórczego:

1) stosowne wykorzystanie potencjału zabytkowego gmachu poprzez remont, adaptację i dostosowanie jego pomieszczeń do zdefiniowanych programem funkcji użytkowych. Adaptacja i dostosowanie odbędzie się poprzez maksymalne odczytanie możliwości istniejących zabytkowych pomieszczeń bez ingerencji co do zasady w ich strukturę konstrukcyjną i architektoniczną, oraz dostosowanie poszczególnych nowych funkcji do tego potencjału. Wszelkie adaptacje i prace remontowe odbywać się będą w sposób minimalistyczny – zarówno w warstwie architektoniczno - przestrzennej jak i w warstwie substancji budowlanej.

2) stworzenie nowego potencjału przestrzennej substancji użytkowej poprzez dobudowanie nowych elementów architektonicznych, korzystając z faktu przebudowy gmachu. Nowe przestrzenie i nowa substancja architektoniczna posługiwać się będą także językiem minimalistycznego funkcjonalizmu, tak aby zastosowane formy i materiały nie konkurowały z zabytkową substancją, detalami i materiałami, ale by harmonizowały z nimi, dając się jednocześnie od nich odróżnić. Nowo stworzone przestrzenie umożliwią na przykład perfekcyjne funkcjonowanie nowej sali koncertowej i nowych archiwów. Zabieg ten pozwoli na stosowne „rozgęszczenie” funkcji w istniejącej tkance zabytkowej nadając jej stosowną ilość dodatkowej przestrzeni funkcjonalnej pozwalającej na wygodne rozdysponowanie pozostałych elementów programu w zrewaloryzowanej i nowocześnie wyposażonej substancji zabytkowej gmachu. Naturalnie jest naszą ambicją, aby oba nurty planowanej rewitalizacji i rozbudowy, opisane powyżej, doprowadziły przy pełnym poszanowaniu i zachowaniu tkanki zabytkowej do stworzenia nowej wartości architektonicznej, kulturowej i użytkowo – materiałowej oraz estetycznej.